<<Միտք, որի շուրջ սկսեցի խորհել>>

Ես  ուրախ մանկություն եմ ունեցել:Հիմա էլ արդեն դպրոցական եմ ,ու  ինձ էլի անհոգ եմ համարում:Փոքր էի ու ինձ մարիկս ձեռքս բռնած տանում էր մանկապարտեզ ու  եթե ես լաց էի լինում, մայրիկս չեր հեռանում:փոքր տարիքում պար էի գնում,ինչ ուզում էի ծնողներս ինձ  համար անում էին:Ես ինչ ցանկացել եմ ,ունեցել եմ:Հիմա էլ մտածում եմ  մանկատան երեխաների մասին ,որոնք  մայրական  գուրգուրանք չեն զգացել,մայրիկու հայրիկ չեն ունեցել, մայրիկի գրկում չեն քնել:Ես շատ կուզեի ,որ նրանք էլ ունենան այն ինչ ես ունեմ:Ու  ինձու ինձ խորհում եմ, թե ինչու է այդպես  դասավորվել այդ երեխաների կյանքը:Երանի նրանք էլ ինձ նման անհոգ մեծանանա: