Հեծանիվ (վերլուծություն)

·         Պատմվացքը մի տղայի մասին էր,որը ամեն կերպ փորձում էր իր համար հեծանիվ գնել,սակայն չէր ստացվում,քանի որ նա իր  աշխատած գումարը տվեց իր քրոջը,իսկ քույրը խոստացավ իր համար հեծանիվ գնել: Տղայի վրա հայրը շատ բարկացավ և ասաց,որ իր քույրը այլևս տեղ չունի իրենց տանը:Տղայի հայրն ու մայրը երբ աանձին զրուցում էին, հայրը խոստացավ իր համար հեծանիվ գնել:Երբ իր աղջիկը երեխաներ ունեցավ  հայրը ասածից ետ կանգնեց և ամեն տեղ նա գովում էր  թոռնիկներին:  

Աշունը մի քաղաքում

Աշունը մեր քաղաքում շատ գեղեցիկ է լինում:Սիուրմ եմ քայլել ծառերից թափված տերևների վրայով և լսել նրանց խշխշոցը:

Օրինակ այս նկարում տերևները թափվել են ծառից և իրենց հարմարավետ են զգում գետնին: 

Իսկ այս նկարում  ցուցադրված է  աշնանային անձրևը,երբ տերևները դողում են անձրևի տակ:Ես անձրև շատ եմ սիրում և շատ հաճելի է քայլել անձրևի տակ:                                                             

Իմ պատուհանից երևում է այս տեսարանը:Այստեղ պատկերված է գեղեցիկ, ոսկեգույն աշունը:Աշունը լինում է երկու գույնի կամ հրավառ կարմիր կամ ոսկի դեղին: 

                            

Կյանքը ձանձրալի է ձանձրալի մարդկանց համար

Կյանքը ձանձրալի է միայն ձանձրալի մարդկանց համար:Ձանձրալի մարդիկ չեն գնահատում այս հիասքանչ կյանքը,որը մեզ տրված է:Ձանձրալիները չեն հասկանում կյանքի գինը:Չէ որ կյանքը մեկ անգամ է տրում մարդուն,այն էլ ձանձրալի մարդիկ չեն գնահատում :Այ եթե ամեն մեկը իր ապրած օրը ապրեր,կարծելով,որ դա իր վերջին օրն է,այդ ժամանակ ամեն մի վարկյանը կգնահատեր:

Առավոտյան արթնանում ես արևի շողերի ջերմությամբ,իսկ երեկոյան նայում ես երկնքի աստղերին և հիանում:Ամբողջ օրվա արած աշխատանքդ ես վերլուծում,և գնահատում այն:Քո կյանքը քո ձերքերում է,եթե ճիշտ ես քայլերդ կատարում,չես զղջում արարքներիդ համար,օրդ դրական լիցքերով ես սկսում ու ավարտում:Ուրախ մարդիկ միշտ էլ իրենց առօրյան անցկացնում են առույգ,աշխույժ մարդկանց շրջապատում:Գտնվում են առողջ մտածելակերպ ունեցով մարդկանց մոտ,որոնց հետ երբեք ձանձրույթ չես զգում,այլ հակառակը:Ձանձրալի  մարդիկ ծույլ են,անտարբեր իրենց շրջապատին:Այս տեսակ մարդիկ չունեն ոչ մի հետաքրքրություն:

Ինչպես սովորեցի

Իմ կարծիքով մարդը իր ամբողջ կյանքում  պետք է սովորի,քանի որ աշխարհը լի է զանազան հետաքրքիր բաներով,որոնք մարդկանց հետաքրքրում է:Ես մանկուց  շատ եմ սիրում նկարել:Ես ամեն անգամ նկարելով հասկանում եմ,որ իմ  զգացմունքները կարողանում եմ արտահայտել արտահայտել գույների միջոցով:Ես կարծում եմ,որ մարդը կարող է իր զգացմունքները արտահայտել նկարելով:Նկարելը կարծես հանգստացնի մարդուն:Ես նաև կարծում եմ,որ եթե նույնիսկ մարդը ամենի ինչից տեղյակ լինի նա միևնույնն է պետք է սովորի:Ես այն մարդկանց հետ  եմ շփվում,որոնցից կարող եմ լավը ընդորինակլ:

Աշուն է,պայծառ աշուն

Աշունը իմ ամենասիրելի եղանակն է:Աշնանը ծառերը կարծես հագնում են իրենց գույնզգույն հագուստները և պատրաստվում  տերևաթափի: Քամին նրանց ընկերն է,և նա է կազմակերպում այդ տերևաթափը:Ես շատ եմ սիրում քայլել աշնան տերևների միջով և լսել նրանց ձայնը:Աշունը և գարունը տարվա ամենագեղեցիկ եղանակներն են,չնայած ամեն եղանակ յուրովի է գեղեցիկ:Իմ կարծիքով բոլորն էլ սիրում են պատուհանագոգին նստել, ու անձրևի ձայնի ներքո գիրք կարդալ կամ երաժշտություն լսել:Ես շատ եմ սիրում նաև աշնանային անձրևի տակ քայլել փողոցում և ականջակալներով լսել հաճելի երաժշտություն: 

Կեցցե լյոմբերգացի Էմիլը

Ես այսօր գրադարանում շարունակել եմ <<Կեցցե լյոմբեռգցի Էմիլը >>:Ես շարունակում եմ  այդ գիրքը կարդա:Աշխատում եմ դասերս շուտ վերջացնել, որպեսզի կարդամ այդ հետաքրքիր և բովանդակալից գիրքը:Գիրքը միշտ իմ պայուսակում է,անգամ երթուղայինի մեջ եմ կարդում:

Ավետիք Իսահակյանի կյանքից հետաքրքիր հատվածներ

Երկար տարիներ բացակայելուց հետո Ավետիք Իսահակյանը այցի է գալիս հայրենի Գյումրի քաղաքը:Մի օր հանդիպում է սիրած աղջկան՝Շուշիկին, որին վաղուց չէր տեսել:Կարոտակեզ սիրահարները որոշում են զբոսանքի գնալ քաղաքից դուրս:Վարպետը դիմում է քաղաքի նշանավոր կառապան Վեսյոլի Վարդանին և խնդրում է, որ իրենց տանի քաղաքից դուրս՝ շրջագայության:Վարդանը սիրով համաձայնում է և կառքը քշում սարն ի վեր՝դեպի Արագած լեռան փեշերը:Քաղաքից դուրս գալու ժամանակ Վարպետը ծածուկ կառապանին հասկացնում է, որ երբ հասնեն մոտակա բլուրները, մի հարմար պահի այնպես անի, թե իբր ձեռքի կնուտը//մտրակ// վայր է ընկել ու իրենց մենակ թողնի կառքի մեջ:Վեսյոլի Վարդանին էլ էտ էր պետք:Երբ կառքը սուրում է բլուրների մոտով, ու ճանապարհը խորդուբորդ էր, Վարդանը թե՝ վա՜յ Ավո՛ ջան, կներես, կնուտը ձեռքիցս վայր է ընկել, իջնեմ ման գամ:Վարդանն իջնում է, ջահել սիրահարներն իրենց ազատ զգալով հրճվում, ուրախանում են,իսկ Վեսյոլի Վարդանը, երկար ու բարակ ման գալով կնուտը, գտնել չի կարողանում....
Տարիներ անց Իսահակյանը կրկին Թիֆլիսից գալիս է հայրենի քաղաք, բայց այս անգամ արդեն իր տիկնոջ՝Սոֆիկի հետ:Այնպես է լինում, որ բանաստեղծը որոշում է զբոսանքի դուրս ելնել իր ծանոթ, բայց արդեն ծերացած կառապանի կառքով:Երբ մի փոքր քաղաքից հեռանում են, Վեսյոլի Վարդանը հիշում է տասնամյակներ առաջ Ավոյի ապսպրանքը//հանձնարարություն// և դառնալով նրան՝ ասում՝ հը՞, ի՞նչ կըսես, կնուտը գցե՞մ:
Իսահակյանը թե՝Վարդան ջան,իզուր նեղություն մի՛ կրե, կողքիս կինս է:

 Ավետիք Իսահակյանը նկարիչ Ռուխկյանի հետ դուրս էր եկել դաշտ` զբոսնելու: Երկու գյուղացի վար էին անում: Մաճը բռնած գյուղացին մեղմ ու քաղցր ձայնով երգում էր .«Մաճկալ ես, բեզարած ես...»: Լսելով գնում էին նրանց հետևից: Երբ երգն ավարտվեց, մոտեցան, բարևեցին,հետո Վարպետը հարցրերց.-Ի՞նչ կերգեիր:-էդ քո խելքի բանը չէ,- պատասխանեց գյուղացին:-Էդ երգը ես եմ գրել,- ասաց Վարպետը:Գյուղացին նայեց, ոտքից գլուխ չափեց Վարպետին.-Գնա գործիդ, էդ մեր գեղի երգն է,- ասաց ու շարունակեց վարը:

Ավետիք Իսահակյանը Սևանա կղզու գրողների տան պատշգամբում նստած  զրուցում էր կրտսեր գրող ընկերների հետ կարծես մի պահ նա վերացավ աշխարհից ու շշնջաց .- Ախ չմեռնեի, թերակղզին նորից կղզի դարձած տեսնեի … Մի՞ թե այս սքանչելի գեղեցկությունը թողնելու, գնալու ենք…- Մի մտածի, վարպետ ջան, հալա մի տաս տարի էլ կապրես  - իբրև թե կատակով ասաց մեկը: Մյուսները ծիծաղեցին:- Ինչու  բերանդ կչորանար, որ մի քսան, երեսուն տարի  ասեիր:- Վարպետ ջան, ես ռեալիստ եմ:- Ռեալիզմդ հաստափոր վարպետիդ համար պահիր , -  խոսքը եզրափակեց վարպետր:Այդ խոսակցությունից հետո վարպետը ապրեց ևս քսաներկու տարի:
Ծերության տարիներին Ավետիք Իսահակյանը սովորություն էր ձեռք բերել գրել անկողնում պառկած: Մի անգամ նրան է այցելում մի թղթակից: Կինը դիմում է գրող ամուսնուն.-Ավո, դու չես կարծում, որ թղթակցի հետ զրուցելը պառկած վիճակում, այն էլ՝ անկողնում, պատշաճ չէ:-Ինչ կա որ, սիրելիս,-դիմում է կնոջը մեծ բանաստեղծը,- եթե կարծում ես այդպես անհարմար է, նրա համար էլ մի անկողին պատրաստիր: