Մի օր մայրիկիս,տատիկիս և փոքր եղբորս հետ գնացել էինք Գոշա շրջիկ կրկես:Այնտեղ էր Գոշա վագրը,որը իր համարով բոլորին զարմացրել էր:Սկզբում փոքր շնիկները ելույթ ունեցան,հետո ձիերը եկան իրենց գեղեցիկ կատարումով,բոլորը սկսեցին ծափահարել:Ծաղրածուն բոլորին զվարճացրեց իր ծիծաղաշարժ համարներով:Նրա դեմքին նայելով բոլորը ծիծաղում էին:Հետո ամենածիծաղղելին այն էր,որ երբ եկավ Գոշա վագրը բոորը վախից քարացան:Հետևում էինք նրա ամեն մի շարժումին:Մենք առաջին շարքում էինք նստած:Գոշան պիտի կրակիր մեջով անցներ,բայց չէր բարձրանում վերև,չէր ենթարկվում վարժեցնողին:Անընդհատ վազում էր մեզ մոտ,մեզ թվում էր,ուր որ է կթռնի մեր վրա:Վախենալու ձայներ էր հանում,վազվզում ու նորից մեր վրա հարձակվում:Վարժեցնողը զարմացել էր վագրի պահվացքից,նույնիսկ այն փոքրիկ մսերը,որով նրան կերակրում էին,չէր ուզում ուտել:Նորից ու նորից գալիս էր մեզ մոտ,ու ոչ մի համար ցույց չտվեց, այդպես բոլորը զարմացած նայում էին:
Դուրս եկանք կրկեսից,հանկարծ տատիկս բացեց պայուսակը,տեսավ իր մոտ մնացած երշիկը,որ եղբայրս չէր կերել ու սկսեց ծիծաղել,ասաց, որ վագրը երշիկի հոտ էր առել,դրա համար էլ մեզ մոտ էր վազում, ու չէր կատարում իր համարը:Մենք բոլորս սկսեցինք բարձր ծիծաղել Գոշայի վրա:
Սա իրական դեպք է:
Комментариев нет:
Отправить комментарий