Ես երբ հիշում եմ իմ մանկության օրերը ,շատ եմ երանի տալիս:Ես իմ ծնողների միակ զավակն եմ:Նրանք ինձ աշխարհի չափ սիրում են:
Երբ ես փոքր էի, խաղում էի իմ խաղալիքներով,ուրախանում ամեն մի նոր նվերներով:Ես ոչ մի պատասխանատվություն չունեի,ինչ ուզում անում էի:Իսկ եթե իմ ուզածը չէի ստանում, լաց էի լինում,ու միանգամից հասնում էի ուզածիս:Երանի այդ օրերին:Ոչ մի տեղից չէի ուշանում,ոչ մի դաս չունեի անելու, առավոտյան էլ շուտ չէի աթնանում:Հիմա ուրիշ է, մեծացել եմ,ու կյանքիս ռիթմը փոխվել է:Ունեմ պատասխանատվության զգացում, պարտաճանաչ եմ դարձել:Ծնողներս ինձ մեծի պես են վերաբերվում,էլ իմ լացով նրանց չեմ խաբի:Երբմն էլ երազում եմ միանգամից մեծացած լինեմ, անեմ այն,ինչ միայն մեծ տարիքում է կարելի,բայց երբ հիշում եմ ինձ մանկապարտեզի տարիքում,նորից ու նորից երանի եմ տալիս այդ տարիներին:
Երանի այնպես լիներ,մի կախարդանք իմանայի,երբ ցանկանայի փոքրանայի,իսկ երբ հոգնեի փոքրիկ լինելուց ,միանգամից մեծ աղջիկ դառնայի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий