Երբ արտասանում եմ մայրամուտ բառը,հոգիս տխրությամբ է լցվում:Նա միշտ ինձ ասում էր,որ գնում է դեպի մայրամուտ:Տարիներ անցան,մեծ պապիկս այլևս մեզ հեզ հետ չի: Նա երկնքում է:Երբ երեկոյան նայում եմ երկնքին,աստղերը փայլում են,և կարծես մի աստղ ինձ աչքով է անում:Ես հեռվից մի ձայն եմ լսում,որը ինձ ասում է՝ մի՛ տխրիր:Դա պապիկս է:Նա կարծես ինձ ասի,երանի այն մարդուն ,ով ապրել էի կյանքը երկար,ծերացել ու հասել մայամուտին:Ես հիմա եմ հասկանում նրա ասածները:Իզուր չէ ասված,որ եթե կա սկիզբ, ապա կա նաև վերջ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий